ölen kişiden geriye kalan en hüzün verici nesne

hırkadır. öylesine mahzun öylesine yılgın.

bebeği .

bence günlük çünkü kişi insanlara soyleyemediklerini ona yazar bütün acılar bütün anılar onda saklıdır

annemin ölmeden önce "kız ya da erkek olursa da giyebilsin" diyerek patik örmek için aldığı mavi renkteki ipten yaptığım bileklik. tam iki yıldır hiç bir zaman bileğimden çıkarmadım, taa ki sevdiğim adama verene kadar. 17 nisan.

whatsappi

çok şükür ki şu zamana kadar hiçbir yakınımı kaybetmedim ben. ama nedense başlığı okuduğumda aklıma bir an şu soru geldi: "babaannem ölse, onu bize ne hatırlatır?" ardından aklımda şu anım canlandı. babaannem hastalanmıştı ve hastaneye yatırdık. neyse tedavi oldu, eve gelecek falan. biz de eve erken geldik ki yatağını yapalım. eve geldiğimizde yatağını bomboş görünce 3-4 kişi o kadar üzüldük ki, ben hariç herkes ağlamıştı sanırım. biz hastaneye babaannemi ölecek sanırken götürmüştük ve o psikoloji hala üzerimizdeydi. babaannem gelip o yatağa tekrar yatana kadar da geçmedi. allah hepsine uzun ömürler versin.

herhangi bir şey ya gidersin kendi ellerinde mezara koyarsın bi damla yaş akmaz gözünden eve gelirsin sandalyede öylece duran hırkasını görür oturup hüngür hüngür ağlarsın

ses kayıtları

uzak ve yakın gözlükleri

saçları

arkasına not yazdığı kitap ayracı. onu kullansan bi dert kullanmasan başka bir dert.

beraber olduğunuz fotoğraflardır bence. bir daha asla o günlere geri dönemezsin arasan sesini duyamazsın. yoktur artık geriye sadece donuk fotoğraflar kalmıştır.

yakın biriyse yastığıdır. kokusu sinmiştir çünkü hala kendinden bir parça vardır orada.

hatıraları

kasketi

bence video'dur.izlersin sesini duyarsın gözlerin kamaşır özlersin,devam ettikçe aklına düşer artık olmadığı.hüzünlenirsin aramak istersin rehbere girersin o arama tuşuna basamassın,çünki o artık yok.yakın zaman da ablamı kaybetmiş biri olarak söylüyorum,inanın bana hiç izlemeseydim duygusuna kapılıyor insan keşke yaşanmamış,yanımda olsa diyorsun ama olmuyor.kısacası video görüntüsüdür evet nesne değil ama hatıradır kalbimde nesnedir.

kardeşimin tabutunun üzerine örttükleri türk bayrağı ve kanlı kamuflaji.

hirka.. babamın ne zaman kokusunu içime çekmek istesem gider o hırkayı doyasıya koklarım . kendisi artık yok ama hirka da az da olsa kokusu var ..

kardeşime buz mavisi rengi bir ipten şapka örmüştük annemle. biraz büyük örmüştük büyüyünce giysin diye. geçen kış giydiğimde güldüler bana çocuksu falan deyip geçtiler, boğazım düğümlendi.

günlük.. o günlük dostunuz gibi olan kardesinizden kaldıysa her gece okuyup aglamaniza sebep olabilir. size anlatamayip hep içine attıklarını bir bir okuyunca "allah'da benim belami versin, nasıl göremedim ben bunları, " dersiniz içinizden

gittiğin evi,kaldığı son hastane,birlikte anın olan herkes...

silahı

dedemin köstekli saati ve babamda ki eski toprak silahı.

dedemden kalan iki paket sigara

bir yığın oyuncak. başkasına da veremiyosun. hepsinin üstünde hala onun parmakları var gibi.

altı delik ayakkabısı içimi kemiren odur, asla unutamadım

benim için örülen bir çift mor patik.giymeye kıyamadım sözlük

düşünsenize içtiği su bardakta yarım kalmış. yaptığı yemeğin bir kısmını yarın yenir diye dolaba koymuş. her zaman giydiği paltosunu herzamanki askıya bırakmış. "o" kokan çamaşırlar var yıkanmamış. nasıl yıkar insan onları? ayakkabılıkta ayakkabıları. hatta zor zaman için sakladığı 3-5 kuruş parası. insan nasıl harcar ki o parayı? hepsi ayrı hüzündür. hepsi ayrı keder. sevdiklerimize henüz yaşıyorlarken sarılalım. o sıcaklığı allah aratmasın.

kanserdi teyzem. geçen sene öldü. saçlarımı kurutmam ben hiç o da hep kızardı. bana kendi saç kurutma makinesini bırakmış içinde fön için tarak falan da var hiç açmamıştım birkaç ay önce ilk kez açtım. tarakta saç telleri vardı.

nesne falan değil de, ansızın, birden durup dururken geliyor ya aklına insanın. anılar, mazi tek tek geçiyor gözünün önünden. hatırladıkların, hatırlayamadıkları n. hatırlamaya çalıştıkarın, aklının ve kalbinin duvarlarına vuran o acımtrak his. ağlamak ile ağlamamak arasında kalınan o kısa süre. nesne falan değil de gitmenin var olduğunu tekrar hatırlamak. acının bir sınırı yok ya işte.

neden bu kadar duygusal karamsar başlıklar. genelde insanlar bunları düşünürken üzülüyor farkında olmadan.

rahmetli dayım yatalaktı. sırtı yara olmasın diye özel bir yatağı vardı. çekyatın üstüne onu sererdik, öyle yatardı. annanem geçenlerde o yatağı buldu. o bakış nasıl anlatılır bilmiyorum.

içimde ölen birinin kalemi var şimdi elimde.

bastonu bee geceleri evde gezerken çıkardığı sesler ışığı açmak için duvara götürmesi insan ozluyo bee

babam olmeden bir gun once ona tablo almistim cok begenmisti duvara asacak firsati bile olmadi

senden bana kalan bir avuç anı şimdi.

dedemin 50 yıllık kravatı evlenirken eşime taktırtıcam

saati. o akrap o yelkovan artık onun için dönmüyor

dedem öldükten sonra anneannem evlilik yüzüklerini takmaya devam etti en hüzün verici detaydı o yüzük benim için

allah'a şükür hiç kayıp yaşamadım. fakat yakın bir arkadaşımla yeni kaynaştığımız zamanda futbol oynuyorduk ayağı burkulmuştu ve oturmuştuk dinlenmemiz için. aramızda geçen 5 dakikalık bir sessizlikten sonra "kanka biliyor musun ben öksüzüm" dedi ve sarılarak ağlamıştık. ufak bir anıydı fakat yeri ayrı ve etkiliydi. her ölüm konusunda gelir aklıma.

şimdiye kadar ölüm gibi bir kayıp yaşamadım fakat yaşamış olsaydım odaya girdiğimde sandalyeye asılı olan ceketine bile ağlayabilirdim

babaanemin tülbenti. 3 yıldır bir kere bile yastığımın altından ayırmadım o tülbenti her gece ona sarılır uyurum sanki hala babaannem kokuyor gibi.

babamdan geriye kalan bir tek ses kaydı. sesini unutmayayım diye sürekli dinliyorum. öyle bir korku ki sesini unutma ihtimali tarifsiz.

1 ay önce babami kaybettim ve ondan en ufak bir sey bile kalmamis

bir kaza sonucu vefat etmiş birinin kol saati. kırıldığında kaldığı o acı saat,hala baktıkca her sey yeniden canlanır gözümde.

babamın en sevdiği kitabı. arasındada ona verdiğim kurumuş papatya. kitaplığımın baş köşesinde her zaman.

anıları her şey onu hatırlatır

kapının önünde kalan baston....

diş fırçası, kazağı, telefonu, öldüğü gün üzerinde olan kanlı kıyafetleri. bir akrabamız var yakından. öldüğünde üzerinde olan kıyafetlerini hala saklar eşi. saatini, diş fırçasını, çoraplarını... ölen eşinin hattını kullanıyor. babamın telefonunda da dayım diye kayıtlı. ne babam ismini değiştiriyor, ne de eşi kendi hattını takıyor. geçenlerde 5 yıl oldu. her ondan telefon geldiğinde babam dişlerini sıkar... allah ölümü tattırmasın bize güzel insanlar...